Δισκοκριτικές

Το ``ΦΛΟΥ'', συνειδησιακός απόηχος της δεύτερης γενιάς, με καλύπτει συναισθηματικά σχεδόν απόλυτα. Οι στίχοι του χτισμένοι λέξη προς λέξη με φροντίδα ευλαβική, αφήνουν σε κάθε τους άκρη να στάξει κι από μια σταγόνα αίμα, συγκομιδή από μια παλιά, εγκαταλειμένη σπορά, που σαν καρπό πίστευε ότι θα δώσει την Ελευθερία, αλλά δεν έδρεψε παρά την ταπείνωση, τη στάμπα του κοινωνικού παρασίτου, το θάνατο...''.

Ούτε κι ο Σιδηρόπουλος έβγαλε έκτοτε τόσο συμπαγές στη δυναμική του και τόσο πυκνό στους προβληματισμούς του άλμπουμ. Ξανακούγοντας σήμερα για μια τελευταία φορά το ``ΦΛΟΥ'' ξεκαθαρίζω ακόμη βαθύτερα μέσα μου το γιατί''.

Με το βίο του - εξόχως ροκ - αλλά και με τα τραγούδια του ο Σιδηρόπουλος είναι αναμφίβολα μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που έδρασαν στην Ελλάδα και συνεχίζει ακόμη και σήμερα, έξι χρόνια από τη φυγή του, να αποτελεί έναν από τους ``άγιους'' τους ελληνικού ροκ.''

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος και οι Απροσάρμοστοι δεν φαίνονται να διαθέτουν αυτό το χάρισμα: Το ``ΕΝ ΛΕΥΚΩ'' τους δεν δείχνει σαν τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να μας πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Το μόνο που καταφέρνει είναι να αιτιολογήσει το όνομά τους: Απροσάρμοστοι. Οχι κοινωνικά, κάθε άλλο: Τα παιδιά με τον άλφα ή βήτα τρόπο τη... ``βρίσκουν'' μέσα στην όλη φτιάξη που λέγεται κοινωνία, έχουν και γκόμενες έστω και βιτσιόζες ή ``αντεργκράουντ με στρας'' και πάνε κάθε καλοκαίρι διακοπές όπως όλοι - ή περίπου - οι προσαρμοσμένοι.

Αλλού είναι απροσάρμοστοι. Μουσικά π.χ. έχουν σταματήσει γύρω στην εποχή του ``Rock n' Roll Animal'' του Lou Reed. Στιχουργικά - κι εδώ είναι που μπαίνει η σκουπιδοαισθητική στο χορό - βρίσκονται στις ίδιες πάνω κάτω περιοχές στις οποίες έκοβε βόλτες η σκέψη του Reed την ίδια εκείνη εποχή, κύρια με το ``Satellite of love'' το ``Heroine'' - αναμορφωμένο και παρφουμαρισμένο με μπόλικο ηλεκτρισμό και χεβιμεταλικά solos - και το ``Vicious''. Στο σύνολό τους φαντάζουν ολοκληρωτικά ανίκανοι να συντονιστούν/προσαρμοστούν στην σημερινή πραγματικότητα. Ετσι, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στροφή του δίσκου δεχόμαστε κατάμουτρα ένα ελεεινό άκουσμα που μόνο rock n' roll δεν είναι: μια μουσική που δεν δείχνει να θέλει τίποτα, μια μουσική ανίκανη να υπερασπίσει ή να διεκδικήσει το παραμικρό, ένα κακότεχνο, ατσούμπαλο, επώδυνο και ανηλεές γκάπα γκούπα που θυμίζει άμαξα της Wells-Fargo καθώς δέχεται επίθεση των Κομάντσι του Μονόφθαλμου Αετού στο Far West. Αλλού ικετεύεις για έλεος κι αλλού είσαι έτοιμος να υπογράψεις ότι κάποιος έσβυσε τα φώτα του studio την ώρα που οι ``απροσάρμοστοι'' έπαιζαν και αυτοί οι ταλαίπωροι δεν μπορούσαν να βρουν το δρόμο προς την πόρτα.

Οσο για τους στίχους, επί μισή και πλέον ώρα τα παιδιά μας μιλούν συνέχεια: α. για γυναίκες μ' ένα στυλ που θυμίζει ξεζουμισμένο αρχικά, ``φτυσμένο'' στη συνέχεια, δικαιομένο (έχει καμιά σημασία;) τελικά macho που σαρκάζει σε μπανάλ τόνους τύπου ``στα λεγα- εγώ - μα - δε - με - άκουγες - φα - 'την - τώρα - για - να - μάθεις'' και άλλα τέτοια. β. για τις χάρες της ``ασπρούλας'' δίδας Η, μ' έναν τόσο φτηνό, ανεύθυνο όσο και επικίνδυνο τρόπο, ικανό να κάνει τέτοιο κακό στους μικρότερους, όσο ίσως τα φωτορομάντσα στις ταλαίπωρες κι εγκαταλειμμένες απ' όλους και όλα μαθητευόμενες κομμωτριούλες, κοπτοραπτούδες, μοδιστρόνια και τα σχετικά. Είναι ντροπή. Τόσο όσο είναι ουτοπία το να πιστεύεις, ότι ζώντας μ' έναν άλφα τρόπο, αυτό σε κάνει αυτόματα και αυθεντικό ροκενρολίστα. Προσωπικά προς τον Παύλο: ``I can see you 've got the blues in your alligator shoes''.

Πρέπει κάποτε να μιλήσουμε σοβαρά.

Εμαθα ότι το ``ΕΝ ΛΕΥΚΩ'' απαγορεύτηκε από το κράτος. Εγώ λέω ότι θα 'πρεπε να διδάσκεται στα γυμνάσια. Μόνο οι κρετίνοι πιστεύουν ότι το ``ΕΝ ΛΕΥΚΩ'' καλλιεργεί την μυθολογία της πρέζας. Το ``ΕΝ ΛΕΥΚΩ'' απομυθοποιεί την πρέζα. Οσοι φροντίζουν να μυθοποιήσουν την πρέζα δεν μιλούν απευθείας γι' αυτήν. Μεταχειρίζονται επιτήδειες εκφράσεις, προσεταιρίζονται άσχετα πράγματα. Σου λένε για παράδειγμα ``Happines Is A Warm Gun!''. Είναι κουφάλες. Δεν θα πουν ποτέ ``Είναι επικίνδυνη θανάτου άγγελος σωματοφύλακάς της!''. Ο Σιδηρόπουλος το λέει. Δεν είναι κουφάλα. Οι άλλοι σου πλασάρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Σου εξομολογείται δακρύζοντας. Ο Σιδηρόπουλος σου δείχνει τον pusher και λέει ``το μάτι του απ' την αγρύπνια είναι πέτρινη γροθιά. Ο τύπος που κοιτάς δεν είναι ροκ εντ ρολ σταρ!''. Θα μου πείτε ``Αλλά ο Σιδηρόπουλος τα λέει αυτά;'' Ναι! Ο Σιδηρόπουλος τα λέει. Η πόρνη που μετανόησε. Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο. Θα μου πείτε ``Για το δίσκο δεν θα μιλήσεις;''. Εδώ που φτάσαμε μόνο για το δίσκο δε θα 'πρεπε να σας μιλήσω ή και ίσως να σας μίλησα και δεν πήρατε χαμπάρι. Γειά σας!''.