Pride, Hackathons, Αριστοκρατοσύνη και Γιατί Αντιπαθώ το ΚΚΕ

Αυτό το άρθρο είναι πολιτικό, οπότε αυτομάτως βαρετό. Θα μεταβαίνω από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η συνοχή του κειμένου. Σκοπό έχω να παρουσιάσω κάποιες θέσεις που δεν ακούγονται τόσο συχνά στον φιλτραρισμένο σύγχρονο κόσμο.

Η πολιτική είναι χάσιμο χρόνου!!!!!! Ωστόσο πιστεύω πως κάθε υπεύθυνος άνθρωπος οφείλει τουλάχιστον να είναι σε θέση να ξεχωρίζει την προπαγάνδα από την αλήθεια.

Ψευδοαριστερά

Τα θέματα αυτά έχουν ως συνδετικό κρίκο τα χαρακτηριστικά της ψευδοαριστεράς. Η ψευδοαριστερά ενισχύεται κατά κύριο λόγο από μέλη της μεσοαστικής τάξης, πεπεισμένα πως η καπιταλιστική δυστοπία του σήμερα μπορεί να βελτιωθεί με άκακες μεταρρυθμίσεις «κοινωνικού χαρακτήρα». Ελπίζω να μην σε έχει πάρει ο ύπνος, οι λεπτομέρειες θα περιγραφούν παρακάτω!

Hackathons

Η πρώτη εμετική έκφραση της ψευδοαριστεράς που συνάντησα στο πανεπιστήμιο υπήρξε η θεματολογία των εταιρικών hackathons (προγραμματιστικών διαγωνισμών με στόχο την ανάπτυξη μιας ιδέας και την προαιρετική, αν δεν κάνω λάθος, υλοποίησή της). Αρχικά δεν έχω κανέναν σκοπό να ασκήσω κριτική στους συμμετέχοντες! Οι συνειδητοί ένοχοι είναι οι τεχνολογικοί γίγαντες από πίσω... Ακολουθεί μια συλλογή των περσινών εκδηλώσεων, συνοδευόμενη από τον κατάλληλο σχολιασμό.

• Open Hackathon - Accessibility: Χορηγείται από δυο στοιχηματικά τέρατα που πιθανώς θέλουν να απαλλαχθούν από μέρος της κρατικής φορολογίας. Όπως παρατηρείται σε κάθε τέτοιον διαγωνισμό, η περιγραφή της ιστοσελίδας προωθεί το παραμύθι της άρχουσας τάξης πως ο καπιταλισμός αποτελεί πανάκεια, ακόμα και για τις κοινωνικές ανισότητες που ο ίδιος εκ φύσεως και εξ ορισμού διογκώνει ενάντια των μειονοτήτων (συνοψίζοντάς τες σε στατιστικές μετρήσεις και συναρτήσεις κέρδους). Έχε στον νου σου πως το proprietary bloat, όπως και η άρνηση της δημοσίευσης του πηγαίου κώδικα, δεν αναγνωρίζονται ποτέ ως εχθροί του accessibility, παρόλο που οι συνέπειές τους απαγορεύουν (πρακτικά) την πρόσβαση δισεκατομμύρια φτωχών στις υπηρεσίες τους!

Καταλήγουμε λοιπόν στο πρώτο χαρακτηριστικό της ψευδοαριστεράς: Επιπόλαια κοινωνική ευαισθησία, με την αναγκαία συνθήκη πως αυτή δεν πάει κόντρα στα κέρδη των καπιταλιστών. Αποφυγή οποιασδήποτε αναφοράς στην τάξη των φτωχών.

• AI Hackathons (είναι πολλά...): Εδώ εμφανίζεται λίγο-πολύ το ίδιο ζήτημα. Οι εταιρείες αναγνωρίζουν πως η κλιματική αλλαγή ναι μεν κινδυνεύει να εξαλείψει την ανθρωπότητα, αλλά ως λύση προτείνουν την ανάπτυξη νέων εργαλείων τεχνητής νοημοσύνης, με απίστευτες ενεργειακές απαιτήσεις. Είναι σαν να διορθώνεις έναν τρύπιο κουβά προσθέτοντας περισσότερο νερό, σαν να καθυστερείς μια πυρκαγιά τοποθετώντας περισσότερα δένδρα. Η γλώσσα τους είναι πάντοτε διασκεδαστική ("sustainable", "key role", "turning point", "innovation").

Φτάνουμε στο δεύτερο χαρακτηριστικό της ψευδοαριστεράς: Η πεποίθηση πως ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός (είτε κρατικά ελεγχόμενος μια στο τόσο είτε όχι) είναι μονόδρομος. Η αδυναμία οραματισμού και ριζοσπαστικότητας. Η πρόωρη καταδίκη κάθε βαθιά αντισυστημικής έκφρασης («καταδικάζουμε την βία από όπου και αν προέρχεται»).

• L’Oreal Brandstorm: Η σχετική ανάρτηση στο LinkedIn με ανατρίχιασε 😆. Αφήνοντά την στην άκρη, ο διαγωνισμός αυτός βαπτίζεται δήθεν φεμινιστικός. Βαριέμαι να αναλύσω την ειρωνεία αυτής της θέσης... Οι εταιρίες «ομορφιάς» πατάνε πάνω στην απαρχαιωμένη πατριαρχεία και παρασκευάζουν εκ του μηδενός πρότυπα γυναικών κομμένα και ραμμένα με στόχο την μεγιστοποίηση της κατανάλωσης. Ας μην ζυγίσουμε καν τον ψυχολογικό πόνο που παράγει διαρκώς αυτή η βιομηχανία.

Αριστοκρατικός Πατερναλισμός (με πιάνεις; 🤓)

Έχω παρατηρήσει πως αρκετοί από τους αυτοαποκαλούμενους αριστερούς δεν έχουν ενστερνιστεί σε βάθος τις φιλικές προς τους αδυνάμους αρχές τους. Πιο συγκεκριμένα, και ελπίζω πως θα συμφωνήσεις, διατρέχονται συνήθως από μια αριστοκρατοσύνη και μια καλώς ορισμένη απόσταση από τα αντικείμενα της φαινομενικής ευαισθησίας τους. Έτσι ακριβώς ορίζω το τρίτο χαρακτηριστικό της ψευδοαριστεράς.

Βάλε έναν κοινοβουλευτικό κομμουνιστή (ή σοσιαλδημοκράτη, κτλ...) σε έναν καταυλισμό Ρομά και θα διακρίνεις μια ξεκάθαρη αμηχανία. Βάλτον να αγοράσει από thrift και θα σιχαθεί. Βάλτον στο κέντρο και θα αναφερθεί στα «πρεζάκια» σαν έκθεμα ζωολογικού αλλά ποτέ του δεν θα ξεστομίσει λέξη για τους πρεζέμπορες, το κράτος και την αστυνομία. Βάλτον να συζητήσει με αγράμματους χωριάτες και θα τους ειρωνευτεί! Με λίγα λόγια, κατά κανόνα, είναι προϊόν της κοινωνικής του τάξης, δηλαδή της μεσοαστικής.

Η συμπεριφορά τους είναι κατά κάποιον τρόπο Βολταιρική (τα κείμενά του ήταν σαφώς ριζοσπαστικά, αλλά η πλησιέστερή του εμπειρία όσον αφορά την κοινωνική ισότητα ήταν όταν κάποιος έκοβε ίσα κομμάτια τούρτας στο μηνιαίο πριβέ δείπνο)

Pride και Καταναλωτισμός

Πέρασα κατά λάθος από την παρέλαση του pride στο Σύνταγμα. Θα αναφερθώ ξανά στο θέμα στην επόμενη και τελευταία ενότητα αυτού του άρθρου. Απογοητεύτηκα από την ανεκτικότητα του κινήματος μπροστά στην παρασιτική τακτική των εταιριών να εκμεταλλευτούν την περίσταση. Η προσπάθεια αυτή με αηδίασε ακόμα περισσότερο φέτος, καθώς οι καπιταλιστές, εν συγκρίσει με άλλες χρόνιες, περιόρισαν αισθητά τις αναφορές τους στο ζήτημα ακριβώς επειδή με την άφιξη του Trump η πρακτική αυτή κινδύνευε πλέον να τους μειώσει τα κέρδη.

Το ότι η άφιξη ενός νέου προέδρου στην Αμερική έχει την δυνατότητα να αλλάξει αυθημερόν την στάση του δυτικού κόσμου (πολιτικών και καπιταλιστών) προς τους queer δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αν θυμάσαι καλά, ο Μητσοτάκης βιάστηκε να προκηρύξει πως «τα φύλα είναι δυο» κυριολεκτικά λιγότερο από μια εβδομάδα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των Αμερικανικών εκλογών! Η πρακτική αυτή αποδεικνύει έμπρακτα πως το ζήτημα των queer (ανεξάρτητα από τον δίκαιο χαρακτήρα των απαιτήσεών τους) έχει εργαλειοποιηθεί από την αστική τάξη ως υποκατάστατο βαθυστόχαστης πολιτικής συζήτησης. Το καπιταλιστικό σφαγείο δηλαδή παραμένει σταθερά ως έχει, αλλάζει μονάχα περιοδικά η μπογιά των τοίχων.

Συμφωνώ με τον αγώνα τους. Οι προτιμήσεις τους δεν με αφορούν, δεν έχω κανέναν λόγο στην ιδιωτική τους ζωή. Ωστόσο, παρατηρώ με λύπη πως η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στην mainstream αυτή παρέλαση, παρά τον αντισυστημικό χαρακτήρα του κινήματός τους, ανήκουν ξεκάθαρα στην ψευδοαριστερά. Ελπίζω αυτό να αλλάξει, να απαιτήσουν και να δημιουργήσουν δηλαδή μια νέα κοινωνία που τους αρμόζει, παρά να ζητάνε μόνο χάρες από την τωρινή. Σημειώνω εδώ πως τα ριζοσπαστικότερα άτομα που είχα την χαρά και την τύχη να γνωρίσω σπάνια ήταν ετεροφυλόφιλα.

ΚΚΕ και ΚΝΕ

I'm not your ordinary ΚΚΕ hater. Βρίσκομαι σε διαρκή επαφή με την νεολαία του κόμματος εδώ και δυο ολόκληρα χρόνια. Θα επικεντρωθώ σε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό από μια πρόσφατη εκδήλωσή τους.

Ήμουν σε ένα φεστιβάλ της ΚΝΕ μαζί με έναν φίλο. Είχε προγραμματιστεί ένα σύντομο Q&A με τον εκπρόσωπο τύπου του κόμματος, τον Γιάννη Γκίοκα. Καθόμασταν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής και περιμέναμε υπομονετικά τις ερωτήσεις του κοινού (απαρτιζόταν από καμία εκατοσταριά φοιτητών του ΕΚΠΑ). Ύστερα από μόλις 10 λεπτά συζήτησης, ήταν πλέον ολοφάνερο πως οι απορίες ήταν απολύτως στημένες. Είχαν όλες τους σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο ώστε να δίνουν πάσα ακριβείας στον προετοιμασμένο βουλευτή, οι απαντήσεις του οποίου (αν και περιέργως άσχετες με τις ερωτήσεις) ήταν αφύσικα μονοκόμματες.

• Τι θα γίνει με την τεχνητή νοημοσύνη; Ο βουλευτής απάντησε με ύφος ανάγνωσης κειμένου. Ο ίδιος, ως δικηγόρος, δεν είχε ιδέα από πληροφορική, αλλά αυτό δεν φάνηκε να τον εμπόδισε από το να μιλάει με στόμφο και αυτοπεποίθηση (έμπλεξε τα training δεδομένα με το prompt!).

• Γιατί το κόμμα σας δεν κάνει καμία παραχώρηση; (Ο ερωτών, όπως αποκαλύφθηκε ύστερα από συζήτηση που είχα μαζί του, είναι μέλος της νεολαίας. Μου εξήγησε πως η ερώτηση ήταν διαταγή των "συντρόφων" του.)

• Είμαστε διαφορετικοί από τους υπολοίπους, διαβάζουμε εφημερίδες, βιβλία και δεν έχουμε social media. Πώς μπορούμε να πείσουμε τις μάζες να μας ακολουθήσουν (κάτι τέτοιο); Πέρα από ψέμα, η διατύπωση ήταν αποκρουστικά ελιτίστικη. Ο βουλευτής απάντησε πως «βράζουμε στο καζάνι του λαού», πως «σπουδάζουμε στα ίδια πανεπιστήμια» (ο φτωχός δεν σπουδάζει). Ο Γιάννης Γκίοκας έχει εργαστεί ελάχιστα στην ζωή του και εντάχθηκε ως μισθωτός στο κόμμα από τα 26 του χρόνια. Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα.

Υπήρξε και μια «απρόβλεπτη» δήθεν ερώτηση για την στάση του κόμματος στα δικαιώματα των queer (εδώ αποκαλύπτεται και πάλι η πυροσβεστική εργαλειοποίηση αυτού του ζητήματος, ως υποκατάστατο σοβαρής διαφωνίας). Σε κάθε περίπτωση (τσιμπώντας εγώ το δόλωμα), ύστερα από μια σύντομη, θεατρική θα έλεγα αποδοκιμασία από το κοινό, ο βουλευτής απάντησε (φανερώς προετοιμασμένος) πως το «είμαι ό,τι νιώθω» έχει παραγίνει! Κάπως έτσι συνειδητοποίησα πως το ΚΚΕ είναι κόμμα ιεραρχικό και γερασμένο, με θέσεις «αριστερού συντηρητισμού» και «αριστερού εθνικισμού».

Το ΚΚΕ προφανώς δεν ικανοποιεί όλα τα χαρακτηριστικά της ψευδοαριστεράς. Ωστόσο τα μέλη του είναι κατά της βίας, της ατομικής πρωτοβουλίας και συχαίνονται (στατιστικά μιλώντας) τους φτωχούς. Το ύψος του μέσου οικογενειακού εισοδήματος ενός μέλους της ΚΝΕ δεν παύει ποτέ να με εντυπωσιάζει. Όλη η φάση θυμίζει θρησκευτική σέκτα...

Έχω την εντύπωση πως ένας χουντικός θα κοκκίνιζε μπροστά στην φανατική τους μισαλλοδοξία προς κάθε τι που δεν εκφράζεται ρητά στα κείμενα της ιδεολογικής τους επιτροπής! Λυπήθηκα πολύ όταν χαρακτήρισαν το Free Software Movement «κίνημα μικροαστικό» (αδυνατώ να καταλάβω γιατί) και επομένως (σύμφωνα με την διεστραμμένη πάντοτε λογική τους) άνευ σημασίας...

Είχε πει κάποτε ο Graeber: Φαντάσου πως βρίσκεσαι σε ένα χωριό της Μαδαγασκάρης με ανάγκη από ένα πηγάδι. Οι κνίτες θα βγουν στους δρόμους με σημαίες και συνθήματα ώστε το απόγευμα να πάνε με καθαρή πλέον συνείδηση για κανένα Boba Tea στου Mr. Moneybags (για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Μαρξ). Οι αναρχοκομμουνιστές (και όχι μόνο) από την άλλη θα πάνε να χτίσουν το πηγάδι μόνοι τους την ίδια κιόλας μέρα. Θα συμπεριφέρονται σαν να είχαν ήδη ελευθερωθεί. [Αυτό φυσικά δεν αναιρεί (κάθε άλλο, ενισχύει) το γεγονός πως θα είναι και πάλι προετοιμασμένοι σε περίοδο «επαναστατικής κατάστασης»]