Συμπεράσματα απο το Φοιτητικό Κίνημα του Μάη -Ιούνη 2006 - ανάλυση συγκυρίας
ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΗ-ΙΟΥΝΗ: Νικήσαμε , Συνεχίζουμε!
Tην προηγούμενη χρονιά ζήσαμε την δυναμική επανεμφάνιση του Φοιτητικού Κινήματος, τον Μάη και τον Ιούνη, σίγουρα τους δύο πιο καυτούς μήνες των τελευταίων ετών. Όλες οι σχολές σε όλη την Ελλάδα συνταράχτηκαν από τον χείμαρρο των καταλήψεων και τις συνεχείς μαζικότατες διαδηλώσεις που ανάγκασαν την κυβέρνηση να κάνει την πρώτη υποχώρηση της. Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι απέναντι στην επιθετικότητα της κυβέρνησης της Ν.Δ στον τομέα της εργασίας (κατάργηση 8ώρου, ασφαλιστικό κτλ) και της Παιδείας (νόμοι του 2005 για αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ στην κατέυθυνση της διαδικασίας της Μπολόνια) δεν μπόρεσε να ορθωθεί μαζικό και νικηφόρο κίνημα αντίστασης, καταλαβαίνουμε την σημαντικότητα της νίκης του φοιτητικού κινήματος που απηχεί σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες απέναντι στην νεοφιλελεύθερη πολιτική του συνασπισμού εξουσίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη συνολικά. Όλοι οι φοιτητές και φοιτήτριες που αγωνιστήκαμε στις σχολές και στους δρόμους, που συμμετείχαμε στις πρωτόγνωρες διαδικασίες μέσα στις κατειλημμένες σχολές, δώσαμε την υπόσχεση ότι ο αγώνας για να σταματήσουμε στην πράξη την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση – απορρύθμιση και να υπερασπιστούμε το Δημόσιο και Δωρεάν Πανεπιστήμιο θα φτάσει μέχρι το τέλος και στο τέλος βρίσκεται μόνο η νίκη!
Για αυτό είναι σημαντικό να διαφυλάξουμε τα ιδιαίτερα ριζοσπαστικά, δημοκρατικά και κινηματικά χαρακτηριστικά που οδήγησαν στην έκρηξη των φοιτητικών αγώνων, ειδικά μάλιστα όταν οι κυρίαρχες παρατάξεις του δικομματισμού ΔΑΠ, ΠΑΣΠ αλλά και η ΠΚΣ βρίσκονταν απέναντι στο κίνημα. Ως Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων βρεθήκαμε από την αρχή στην πρώτη γραμμή του κινήματος των καταλήψεων απέναντι στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και στις αντιδραστικές αλλαγές στο νόμο πλαίσιο.
Σίγουρα η αμεσότητα της επίθεσης (διαγραφή φοιτητών, κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, επιβολή διδάκτρων κτλ) αλλά και η ανάδειξη της σύνδεσης της υποβάθμισης του Δημόσιου Πανεπιστημίου με την ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων» και την λειτουργία των σχολών μας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, μέσω της αναθεώρησης του Άρθρου 16, βοήθησαν στην κινητοποίηση των φοιτητών. Όμως δεν ήταν μόνο αυτά. Κομβικά σημεία για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος με μαζικούς και ριζοσπαστικούς όρους είναι η συσπείρωση πάνω στα διακυβεύματα, όπως τα θέτει η συγκυρία, η ενότητα στη δράση, η σαφής στοχοθεσία του κινήματος, η αναζήτηση συμμαχιών σε άλλους κοινωνικούς χώρους, και πρώτα και κύρια μέσα στο Πανεπιστήμιο με τη δημιουργία πλατιού πανεκπαιδευτικού μετώπου και η δημοκρατία μέσα στο κίνημα. Σημεία που τα σχήματα του Δικτύου υποστήριζαν εδώ και αρκετό καιρό και τελικά κυριάρχησαν και στο εσωτερικό και άλλων αριστερών δυνάμεων στο Πανεπιστήμιο με αποτέλεσμα τη σύγκλιση των σχηματισμών της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Πανεπιστήμιο και την ενότητα στη δράση.
Βέβαια η δημοκρατία μέσα στο κίνημα αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα, κυρίως λόγω της γραφειοκρατικής αντίληψης που ηγεμονεύει στην ΕΑΑΚ για το κίνημα, αλλά και λόγω έλλειψης αντίστοιχης πείρας των φοιτητών αφού τόσο μεγάλες κινητοποιήσεις είχαν να πραγματοποιηθούν αρκετά χρόνια. Έτσι, στις σχολές που η ΕΑΑΚ είχε την πολιτική ηγεμονία, τις περισσότερες φορές, η κατάληψη δεν λειτούργησε δημοκρατικά και δεν αποτέλεσε ζωντανή διαδικασία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στα τοπικά και πανελλαδικά συντονιστικά αντι να μεταφέρονται προτάσεις της κατάληψης, να γίνεται απλώς μια καταγραφή για το πόσους φοιτητικούς ή σπουδαστικούς συλλόγους ήλεγχε η κάθε συνιστώσα της ΕΑΑΚ. Τελικά το συντονιστικό έτεινε να μετατραπεί σε διήμερο ΕΑΑΚ, με τους αρχισυνδικαλιστές τους να διαχειρίζονται το κίνημα ερχόμενοι σε συμφωνίες κορυφής και τελικά καταλήψεις συλλόγων όπως ΕΜΜΕ, ΕΚΠΑ, Παντείου και ΑΣΟΕΕ που λειτουργούσαν δημοκρατικά, δεν είχαν ουσιαστικά καμιά συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων. Βλέποντας κριτικά τις δομές του κινήματος το περασμένο καλοκαίρι και αναγνωρίζοντας οτι το ανένταχτο κομμάτι των φοιτητών του έδωσε μεγάλη δυναμική, προκρίνεται ως λύση η λειτουργία ανοιχτών συντονιστικών επιτροπών κατάληψης μέσα σε κάθε σχολή, όπου με βάση τη σύνθεση των απόψεων θα είναι αρμόδιες για την υλοποίηση της απόφασης της Γ.Σ, τη διαμόρφωση του προγράμματος της κατάληψης και θα αποτελούν ζωντανό πολιτικό χώρο ζύμωσης, ενώ στις ανοιχτές συντονιστικές επιτροπές κατάληψης θα πρέπει να αποφασίζονται οι προτάσεις της κάθε σχολής για το συντονισμό της με τις υπόλοιπες μέσα σε ένα πανελλαδικό ή τοπικό συντονιστικό όπου δεν θα αποφασίζουν οι συνιστώσες των οργανωμένων δυνάμεων αλλά οι ίδιοι οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι. Παράλληλα είναι χρήσιμο να ανοίξει πιο συστηματικά το ζήτημα της ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ (και κυρίως του Πανσπουδαστικού συνεδρίου) και της οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος ευρύτερα.
Μετά την έκρηξη του φοιτητικού κινήματος έγινε σαφές το αυτονόητο: ότι κίνημα δεν φτιάχνεται πάνω στο σύνολο της πολιτικής πλατφόρμας κάποιας οργάνωσης αλλά πάνω σε συγκεκριμένα επίδικα που συσπειρώνουν ευρύτερες δυνάμεις και ανένταχτο κόσμο. Μπορούμε να πούμε ότι ο αέρας που φύσηξε κόντρα στη Γαλλία, με το μαζικό νεολαΐστικο κίνημα ενάντια στο «συμβόλαιο πρώτης απασχόλησης» αλλά και η διοργάνωση του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στην Ελλάδα, μπόλιασαν το φοιτητικό κίνημα με την αντίληψη της ενιαιομετωπικής δράσης, που προωθούσαμε σαν Δίκτυο στους φοιτητικούς συλλόγους. Χαρακτηριστικό είναι ότι όλες οι καταλήψεις ήταν αποτέλεσμα επικράτησης κοινού πλαισίου που συσπείρωνε τις οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς και πλήθος ανένταχτου κόσμου. Όσοι επικαλέστηκαν την μοναδική δήθεν υπερεπαναστατική τους αλήθεια και ακολούθησαν διασπαστικές πρακτικές μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, σαμποτάροντας την ενότητα στη δράση, έγινε σαφές ότι επέλεξαν το δρόμο της υποταγής. Ευτυχώς το φοιτητικό κίνημα τους ξεπέρασε και τους πέταξε στο περιθώριο… Σήμερα όμως βλέπουμε την ΠΚΣ να επικαλείται την ενότητα στη δράση, κάτι που ανεξαρτήτως προθέσεων μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα θετικό για το μέλλον των κινητοποιήσεων αλλά και να καταδείξει το αδιέξοδο της σκληρής γραμμής του σεχταρισμού.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που πρέπει να τονίσουμε είναι η συμπόρευση των φοιτητών με τα ριζοσπαστικά κομμάτια των καθηγητών, έτσι όπως αυτά εκφράζονται μέσα από την ΠΟΣΔΕΠ. Για να νικήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε από κοινού με άλλες κοινωνικές δυνάμεις από το χώρο της εργασίας και απο την εκπαιδευτική κοινότητα, προφανώς αυτές οι συμμαχίες περιλαμβάνουν τους πανεπιστημιακούς οι οποίοι αγωνίζονται ενάντια στη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση και υπερασπιζόμενοι το Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Η ΠΟΣΔΕΠ μπήκε από νωρίς σε τροχιά απεργιακών κινητοποιήσεων, παρά την καταψήφιση των αντίστοιχων προτάσεων από τις δυνάμεις της Ν.Δ και του ΚΚΕ (ΔΗΠΑΚ), που γρήγορα έγιναν απεργίες διαρκείας. Οι απεργίες των καθηγητών σε συνδυασμό με τις δικές μας καταλήψεις έσφιξαν τη θηλειά γύρω από το λαιμό της υπουργού και την εξανάγκασαν σε υποχώρηση. Η λογική του αριστερισμού που θεωρούσε τους καθηγητές «ταξικούς εχθρούς» και τη συστράτευση μαζί τους αδύνατη ηττήθηκε στην πράξη. Ως Δίκτυο θα κάνουμε ότι μπορούμε ώστε ο στρατηγικός μας στόχος για πλατύ πανεκπαιδευτικό μέτωπο να ανοίξει προοπτικές για συνολική πανεκπαιδευτική εξέγερση τη νέα χρονιά. Παράλληλα οφείλουμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους. Οι στάσεις εργασίας και 24ώρες απεργίες της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ είναι ένα πρώτο βήμα, όμως χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμη ώστε να μιλάμε για κοινό μέτωπο παιδείας – εργασίας.
Τελικά το φοιτητικό κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και τις αντιδραστικές αλλαγές στο νόμο-πλαίσιο μας έδωσε την πρώτη χειροπιαστή νίκη: τη μη κατάθεση του νέου νόμου-πλαίσιο μέσα στο καλοκαίρι. Μας έμαθε ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορεί να είναι νικηφόροι και αποτελεσματικοί. Όλον αυτόν τον καιρό που βρισκόμασταν σε κινητοποιήσεις η κυβέρνηση συνέχεια μας καλούσε σε «διάλογο». Έναν «διάλογο» που διεξαγόταν σε κάθε πορεία με ξύλο και δακρυγόνα, βία και καταστολή και έκανε χιλιάδες νέους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν το συγκρουσιακό περιεχόμενο της δημοκρατίας. Στις μέρες που έρχονται πρέπει όλοι μαζί να δουλέψουμε ώστε να δημιουργήσουμε δομές που θα εγγυώνται πλατιά δημοκρατία μέσα στο κίνημα και να συνεχίσουμε μαζικά, ενωτικά, ριζοσπαστικά των αγώνα για την υπεράσπιση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας.
2ος ΓΎΡΟΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ!
Την αρχή της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς σημάδεψε ο συγκλονιστικός αγώνας των δασκάλων που μέσω της ΔΟΕ προχώρησαν σε απεργία διαρκείας για 6 εβδομάδες και εβδομαδιαία μαζικά συλλαλητήρια διεκδικώντας αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και αξιοπρέπεια στην εργασία. Η αδιαλλαξία που έδειξε η κυβέρνηση στον αγώνα των δασκάλων σηματοδοτεί μια πολιτική ευθείας σύγκρουσης με τα συνδικάτα αλλά και με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Επιδίωξη της Ν.Δ είναι να ξαναχτίσει το τείχος του ατομισμού που έσπασαν οι μεγαλειώδεις φοιτητικές κινητοποιήσεις τον Μάη και τον Ιούνη, να ξαναδημιουργήσει την αντίληψη οτι τίποτα δεν επιτυγχάνεται με συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις. Δεν θα τις κάνουμε τη χάρη! Το κλίμα αναβρασμού συνολικά στην εκπαίδευση όξυνε η συμμετοχή τις ΟΛΜΕ και της ΠΟΣΔΕΠ στις απεργιακές κινητοποιήσεις, οι μαθητικές καταλήψεις αλλά και οι πρώτες αγωνιστικές αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων παρα τα όποια προβλήματα στο συντονισμό των κινητοποιήσεων. Όλη οι εκπαιδευτική κοινότητα μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, δάσκαλοι αγωνίζεται γαι την αναβάθμιση της Δημόσιας και Δωρεάν εκπαίδευσης. Με λίγα λόγια η κατάσταση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης μπορεί να περιγραφεί σαν «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση». Όμως η σημαντικότερη εξέλιξη που διαμορφώνει τη συγκυρία είναι η αναβολή της συζήτησης της αναθεώρησης του άρθρου 16. Μπορούμε να πούμε οτι η κυβέρνηση της Ν.Δ έχει βρεί τον καλύτερο σύμμαχο της στη συμπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για μετάθεση της συζήτησης, αλλά και η αιτιολογία της οτι δεν πρέπει να συζητηθεί το άρθρο 16 όσο γίνονται κινητοποιήσεις, φανερώνει την πολιτική αλλά και στρατηγική σύγκλιση των δύο κομμάτων. Βέβαια αποδεικνύει το ότι οι συλογικοί μας αγώνες μπορούν να είναι φόβητρο ακόμα και για τις πιο επιθετικές και αντιδραστικές κυβερνήσεις. Παράλληλα η κατάθεση του νέου νόμου-πλαίσιο παραμένει απειλή για όλους τους φοιτητές, αφού δεν υπάρχει κυβερνητική δέσμευση για το αν και το πότε θα κατατεθεί. Επίσης ο προϋπολογισμός του νέου έτους προβλέπει μείωση των δαπανών για την παιδέια, αναδεικνύοντας την στρατηγική απαξίωσης της Δημόσιας και δωρεάν Εκπαίδευσης.
Πρέπει να κάνουμε σαφές οτι ο αγώνας μας για την υπεράσπιση της Δημόσιας και Δωρεάν Εκπαίδευσης απέναντι στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική κυβερνητική πολιτική θα είναι ένας αγώνας διαρκείας. Ακριβώς γιατί αμφισβητεί τον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων επιλογών, δηλαδή την κεντρική πολιτική της αναδιάρθρωσης που έχει στόχο τη μετατροπή της εκπαίδευσης απο κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα. Ένα νεο χαρακτηριστικό είναι οτι η δύναμη που είναι κύριος εκφραστής αυτής της πολιτικής στο Πανεπιστήμιο, η ΔΑΠ, έκανε την επανεμφάνιση της στις σχολές και στα αμφιθέατρα. Φυσικά στόχος της είναι να αποτρέψει τις κινητοποιήσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις με οποιονδήποτε τρόπο. Κύρια επιχειρηματολογία τους είναι ο «διάλογος» με ανοιχτές σχολές αλλά και η τρομολαγνεία για χαμένα εξάμηνα. Τους απαντάμε οτι εκτός του οτι είναι ανίκανοι να διασφαλίσουν τα στοιχειώση υλικά συμφέροντα των φοιτητών, η εξεταστική χάθηκε στο ΠΑΜΑΚ που η ΔΑΠ είναι αυτοδύναμη μετα απο δική τους πρόταση, αν ακολουθούσαμε τον δρόμο του «διαλόγου», που πρώτη η κυβέρνηση έχει αποκλείσει, αυτή τη στιγμή τα Πανεπιστήμια θα λειτουργούσαν σαν εντατικοποιημένα κολλέγια κάτω απο τον νέο νόμο – πλαίσιο ενώ και η αναθεώρηση του άρθρου 16 δεν θα είχε αποφευχθεί.
Είναι ιδιαίτερα θετικό το γεγονός οτι παρά την δικαιολογημένη κούραση και τον φόβο για τις συνέπειες των αγώνων αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι μπαίνουν σε τροχιά κινητοποιήσεων στη κατεύθυνση πλατιών ενωτικών πλαισίων. Βλέπουμε δηλαδή μια μετατόπιση των συσχετισμών προς την κατεύθυνση των αριστερών, κινηματικών δυνάμεων. Χρέος μας είναι πέρα απο τον αγώνα ενάντια στην απορρύθμιση να αναδείξουμε και τα αιτήματα εκείνα που προβάλλουν ένα ελεύθερο και δίκαιο πανεπιστήμιο σε μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία. Τα σχήματα του Δικτύου σε κάθε σχολή μπορούν και πρέπει να εμπλουτίσουν το περιεχόμενο των αγώνων που έρχονται, γιατί τίποτα δεν έχει τελειώσει, γιατί έχουμε την απαίτηση για ένα καλύτερο Δημόσιο και Δωρεάν Πανεπιστήμιο που θα κοινωνικοποιεί τη γνώση και θα απελευθερώνει την κοινωνία.
Απέναντι στο αυταρχικό πανεπιστήμιο των επιχειρήσεων που προωθεί η Ν.Δ, το ΠΑΣΟΚ και συνολικά ο συνασπισμός εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης προτάσσουμε τους συλλογικούς μας αγώνες . Μετά την πρώτη νίκη, τη μη κατάθεση του νόμου-πλαισίου μέσα στο καλοκαίρι, συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις για να μπλοκάρουμε στην πράξη την αναδιάρθρωση σε παιδεία-εργασία, για να κάνουμε το Δημόσιο Πανεπιστήμιο καλύτερο και να μην το παραδώσουμε στα χέρια κάθε κερδοσκόπου. Μόνος δρόμος η ενότητα στη δράση και η συγκρότηση πανεκπαιδευτικού μετώπου γιατί σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς!