Πολυτεχνείο 2006
Το Νοέμβρη του 1973, 33 χρόνια πριν, φοιτητές κάνουν κατάληψη στο Πολυτεχνείο, επειδή η χούντα απαγορεύει τις φοιτητικές εκλογές, με αίτημα δημοκρατικές εκλογές στην ΕΦΕΕ και άλλα θεσμικά αιτήματα. Γρήγορα το περιεχόμενο των αιτημάτων εμπλουτίζεται βάζοντας ζητήματα δημοκρατίας, ισότητας, κοινωνικής απελευθέρωσης. Το πολυτεχνείο ήταν η κορυφαία έκφραση του φοιτητικού κινήματος στην Ελλάδα στο δρόμο που έδειξαν οι Γάλλοι το Μάη του 1968, οι Γερμανοί, οι Ταϊλανδέζοι, οι Αμερικάνοι και ακολούθησαν οι Κινέζοι συνάδελφοι τους το 1989. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι… Μένει γνωστή ως η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη. Ενώ ξεκινά ως αντίδραση μερικών φοιτητών καταλήγει σ’ ένα βροντερό όχι όλου του λαού ενάντια στη χούντα και τελικά προβάλλει το αίτημα για μια άλλη κοινωνία. Αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία ενός ισχυρού φοιτητικού και λαϊκού κινήματος, το οποίο τα αμέσως επόμενα χρόνια θα πετύχει μια σειρά από σημαντικές νίκες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Σήμερα 33 χρόνια μετά η εκπαιδευτική κοινότητα βρίσκεται πάλι σε αναβρασμό.Το φοιτητικό κίνημα μετά απο πολύ καιρό αδράνειας εμφανίζεται πάλι στο προσκήνιο με μαζικούς και ριζοσπαστικούς όρους, απαιτεί αναβάθμιση και κατοχύρωση της Δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, παλεύει για ανθρώπινους ρυθμούς φοίτησης και αξιοπρέπεια στην εργασία, υπερασπίζεται το Πανεπιστήμιο απο την άλωση του απο τις δυνάμεις της αγοράς. Οι αγώνες του λαού και της νεολαίας που είχαν σαν αιχμή τους την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν εξαγοράζονται. Συνεχίζονται απο τους σημερινούς νέους που δεν κάθονται ήσυχα, που αμφισβητούν την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, που αγωνίζονται για αυτά που τους ανήκουν και αυτά που τους αξίζουν. Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις με τις καταλήψεις του Μάη και του Ιούνη ξαναυφαίνουν το κόκκινο νήμα που ενώνει τους αγώνες για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Το σημερινό φοιτητικό κίνημα εμπλουτίζει με το περιεχόμενο και τη δυναμική του την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα, γιατί δεν ήτανε γιορτή, γιατί τα ιδανικά της αλληλεγγύης και της ισότητας και τα αιτήματα για ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλευση, πόλεμο, κοινωνικούς αποκλεισμούς και μια εκπαίδευση χωρίς ταξικούς φραγμούς θα είναι επίκαιρα όσο υπάρχει εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τι μας έδειξε όμως το πολυτεχνέιο;
Μας έδειξε ότι να αγωνίζεσαι για να αλλάξεις τον κόσμο δεν είναι ουτοπία. Ότι οι συλλογικές διαδικασίες (συνελεύσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας, καταλήψεις) δεν είναι βαρετές και ανούσιες. Ότι να συνεργάζεσαι στη βάση αιτημάτων και να φτιάχνεις πολυφωνικό, πολυτασικό κίνημα δεν είναι υποχώρηση για καμία «μοναδική αλήθεια».. Ότι η δημοκρατία και η ελευθερία δεν είναι «διαχειριστικά» αιτήματα. Μας έδειξε ότι η αντίσταση δεν είναι δουλειά των ειδικών αλλά δικαίωμα και καθήκον κάθε ανθρώπου. Τελικά μας έδειξε ότι την ιστορία τη γράφουν οι αγώνες μας!