Όχι άλλες πρόβες πολέμου! Να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις!
Οι παρελάσεις που λαμβάνουν χώρα κάθε Οκτώβρη και Μάρτη στις πόλεις και τα χωριά της χώρας, και με τις οποίες «κορυφώνονται» -καθώς αναφέρουν τα ΜΜΕ- οι εορτασμοί των εθνικών επετείων, αποτελούν φαινόμενο που θεωρείται σε μεγάλο βαθμό αυτονόητο. Κι όμως το παρωχημένο αυτό έθιμο έχει καταργηθεί σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα της Ευρώπης. Και μιλάμε για τις στρατιωτικές παρελάσεις που, εκτός από επιθετική επίδειξη μιλιταρισμού και εθνικισμού, αποτελούν και μια μεγάλη κι άχρηστη σπατάλη χρημάτων (ας σκεφτούμε μόνο τα καύσιμα των τεθωρακισμένων και των αεριωθουμένων). Οι μαθητικές παρελάσεις είναι άγνωστες πλέον σ’ όλη την Ευρώπη και σχεδόν παντού στον κόσμο, εκτός από το τρίγωνο Άγκυρα - Αθήνα - Λευκωσία.
Οι παρελάσεις αυτές αποτελούν επιβίωση μεσο-πολεμικών φασιστικών πρακτικών (στην Ελλάδα καθιερώθηκαν από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου). Ομοιομορφία στο ντύσιμο και το περπάτημα, διαχωρισμός καθ’ ύψος και κατά φύλα, διάκριση σε διμοιρίτες, σημαιοφόρους και πλέμπα, συνθέτουν ένα ξεκάθαρο σκηνικό στρατιωτικοποίησης υπό τους ήχους μιλιταριστικών εμβατηρίων και τα βλέμματα των επισήμων και του φιλοθεάμονος κοινού. Εκπαιδευτικές διαδικασίες που παραπέμπουν στο σχολείο - στρατώνα του 19ου αιώνα και είναι αντίθετες στις όποιες σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις. Γενικότερα στο χώρο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα έχουμε εθνικοθρησκευτική κατήχηση και μη διδασκαλία των μητρικών (μειονοτικών ή μεταναστευτικών γλωσσών). Η έννοια της εθνικής ταυτότητας που καλλιεργούν τα περιεχόμενα των σχολικών βιβλίων βασίζεται στην απαξίωση των άλλων πολιτισμών και λαών, ιδιαίτερα των γειτονικών, ενώ δεν αναπτύσσεται μια κουλτούρα αποδοχής του διαφορετικού. Οι παρελάσεις συνάδουν με τη μονοδιάστατη αντίληψη της ιστορίας. Δεν είναι δυνατό να γεφυρωθεί ο εθνικισμός άλλων εποχών με τις δημοκρατικές απαιτήσεις της ενσωμάτωσης των παιδιών μεταναστών στα σχολεία κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα με το σήριαλ των διαμαρτυριών γιατί η ελληνική σημαία ξεπέφτει στα «μιαρά» χέρια αλλόφυλων.
Όμως ο εθνικισμός δεν είναι επικίνδυνος μόνο για τις μεταναστευτικές κοινότητες και τις μειονότητες. Χρησιμοποιείται από τους κυρίαρχους για να μας πείσουν ότι όλοι κι όλες -αφεντικά και εργαζόμενοι- έχουμε κοινά συμφέροντα κι αν αγωνιζόμαστε εναντίον τους «διασπούμε την εθνική ενότητα». Έτσι βαφτίζουν την παιδεία «εθνική» ενώ ξέρουμε ότι είναι ταξική (αρκεί να δούμε από ποια στρώματα προέρχονται τα παιδιά που παρατούν το σχολείο ή είναι «κακοί» μαθητές). Αλλά και την οικονομία την ονομάζουν «εθνική» για να μας πείσουν να κάνουμε θυσίες και να μην έχουμε απαιτήσεις ώστε να κερδίζουν οι πλούσιοι περισσότερα.
Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός έχουν έναν ακόμη στόχο. Θέλουν να μας πείσουν ότι αντίπαλοί μας είναι οι ξένοι-ες φτωχοί-ές εργάτες-τριες κι όχι οι πλούσιοι εργοδότες μας. Έτσι κρατούν τους εργαζόμενους διασπασμένους, τα μεροκάματα χαμηλά και τα κέρδη τους ψηλά. Κι αυτά, ενώ η ελληνική πολιτεία αρνείται να αποδεχτεί τη μονιμότητα της παρουσίας των ανθρώπων από τις άλλες χώρες ακόμα και όταν πρόκειται για ανθρώπους που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα. Γι’ αυτό, άλλωστε, και ο πρόσφατος νόμος δεν προβλέπει ευρεία νομιμοποίηση αλλά συνεχίζει να τους κρατά ομήρους σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας ώστε να μην έχουν περιθώρια αντίστασης και να είναι εύκολα θύματα άγριας εκμετάλλευσης. Επιπλέον δεν περιλαμβάνει διατάξεις για την ενσωμάτωση και ειδικότερα για δεύτερης γενιάς μετανάστες και μετανάστριες.