Όταν η ΔΑΠ τιμάει το παρελθόν της...
Η ΔΑΠ, η Δημοκρατική Παράταξη όπως επιμένει να λέγεται, έδειξε για ακόμα μία φορά το πραγματικό της πρόσωπο. Την Τετάρτη 8/11 και πριν την έναρξη της Γενικής Συνέλευσης στην ΑΣΟΕΕ, ένα μέλος της ΔΑΠ επιτέθηκε εναντίον φοιτητή. Κατά τη διάρκεια της Συνέλευσης, τα μέλη της ΔΑΠ εκτόξευαν απειλές εναντίον μελών του Φοιτητικού Συλλόγου με σαφή υπονοούμενα για μπράβους και μαχαιρώματα. Όμως, η πολιτική αλητεία της ΔΑΠ δεν σταμάτησε εκεί. Μετά τη λήξη της Συνέλευσης εισήλθαν στη Σχολή ακροδεξιοί, μετά από πρόσκληση της ΔΑΠ. Οι ακροδεξιοί επιτέθηκαν εναντίον φοιτητών του Συλλόγου της ΑΣΟΕΕ, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά ένα άτομο (διακομίστηκε στο νοσοκομείο), και άλλα δύο ελαφρά.
Αυτά τα γεγονότα δεν είναι μεμονωμένα. Σε μία περίοδο που οι κοινωνικοί αγώνες είναι σε έξαρση, η Κυβέρνηση, μην μπορώντας να τους σταματήσει, επιλέγει να τους καταστείλει. Για το λόγο αυτό άλλοτε χρησιμοποιεί την «έννομη» και άλλοτε την «παράνομη» βία. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Φοιτητικές Κινητοποιήσεις του καλοκαιριού αντιμετωπίστηκαν με δακρυγόνα και ξύλο, οι απεργίες και οι πορείες των δασκάλων με την τρομοκρατία των ΜΜΕ και το ξύλο των ΜΑΤ, οι καταλήψεις στα σχολεία με την είσοδο παρακρατικών. Στο ίδιο μήκος κύματος, η ΔΑΠ, δρώντας ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης στα Πανεπιστήμια, καλεί μπράβους και μέλη της να επιτίθενται στους φοιτητές που εναντιώνονται στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας.
Οι συχνές, το τελευταίο διάστημα, επιθέσεις στα Πανεπιστήμια εντάσσονται σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο. Μέσα στους τελευταίους μήνες 6 σχολές έχουν δεχτεί ανάλογες επιθέσεις (Πάντειος, Φιλοσοφική, ΤΕΦΑΑ, Νομική, Γεωπονικό και ΑΣΟΕΕ). Και σε αυτή την πολιτική καλείται να απαντήσει ολόκληρη η Πανεπιστημιακή Κοινότητα, αλλά και η ίδια η κοινωνία.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αυτά τα γεγονότα δεν αφορούν μόνο την Εκπαιδευτική Κοινότητα ή μόνο τους φοιτητές εκείνους που εναντιώνονται στις κυβερνητικές επιλογές. Μας αφορούν όλους.
Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές, εμείς απαντάμε με τη συλλογική μας δράση. Θα συνεχίζουμε μαζικά να κατεβαίνουμε στους δρόμους, να παρεμβαίνουμε στις σχολές μας, να εναντιωνόμαστε στις πολιτικές αυτές που στόχο έχουν τη διάλυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Δεν καταφέραν να μας σταματήσουν. Το μόνο που κατάφεραν είναι να ενισχύσουν τους αγώνες μας, να αυξήσουν την ανάγκη μας για μια άλλη κοινωνία, να εντείνουν την αγανάκτηση του κόσμου. Το μόνο που κατάφεραν είναι την ύπαρξη ενός ακόμα αιτήματος, που φαντάζει πιο σημαντικό και πιο αναγκαίο από ποτέ: το αίτημα για πραγματική δημοκρατία απέναντι στην βία κα την καταστολή.