Εμπρός στο δρόμο για την ενότητα των σχημάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ΑΕΙ-ΤΕΙ
Τους τελευταίους μήνες το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα κατέφερε κάτι που πριν από λίγο καιρό φαινόταν ανέλπιστο. Κατάφερε να σπάσει στην πράξη το επιχείρημα της αδράνειας και να αποδείξει ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να φέρνουν αποτελέσματα και να είναι νικηφόροι. Το κατάφερε το καλοκαίρι παγώνοντας τον νέο νόμο πλαίσιο και βάζοντας τις βάσεις για την μη εφαρμογή του ακόμα και σε περίπτωση ψήφισης του, το κατάφερε με την «άνοιξη των αγώνων» μέσα στο χειμώνα σπάζοντας την δικομματική συναίνεση γύρω από την αναθεώρηση του Α16Σ και αναγκάζοντας το ΠΑΣΟΚ να πάρει τα χέρια του, αλλά όχι το μυαλό του, από την αναθεώρηση.
Τα παραπάνω δεν ήρθαν σαν τυχαία αποτελέσματα μιας φοιτητικής και σπουδαστικής έκρηξης αλλά κατέστησαν δυνατά μέσα από την υλοποίηση πολύ συγκεκριμένων πρακτικών.
α. Την ενότητα του φοιτητικού κόσμου πάνω στα συγκεκριμένα μέτωπα της συγκυρίας (ψηφισμένοι νόμοι για Αξιολόγηση, ΙΔΒΕ,ΔΟΑΤΑΠ, Νόμος πλαίσιο, Α16Σ) και όχι πάνω σε συνολικές πολιτικές πλατφόρμες.
β. Την κοινή δράση φοιτητών-σπουδαστών με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα με την ομοσπονδία των πανεπιστημιακών.
γ. Το άνοιγμα του ζητήματος για την αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση και τα αποτελέσματα της σε όλη την κοινωνία μέσα από πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις και εξωστρεφείς δράσεις.
Το μεγαλύτερο και πιο ζωντανό κομμάτι αυτού του κινήματος ήταν και είναι ο ανένταχτος κόσμος. Συναγωνίστριες και συναγωνιστές που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε καμία από τις συνιστώσες του κινήματος αλλά εμπνέονται από την συνολική αντίληψη και πρακτική που ανέπτυξαν το προηγούμενο διάστημα οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι. Με αυτή την έννοια μπαίνει τόσο η αναγκαιότητα όσο και η δυνατότητα δημιουργίας ενός καινούργιου υποκειμένου στο εσωτερικό των σχολών που θα καταφέρει να εκφράσει αυτό τον κόσμο, να εσωτερικεύσει την εμπειρία του κινήματος και να κρατήσει ζωντανές τις πρακτικές και τις αντιλήψεις του τα επόμενα χρόνια μέσα στους συλλόγους έτσι ώστε από καλύτερες θέσεις να συνεχίσουμε των αγώνα μας.
Όταν τίθεται όμως το ζήτημα ενός καινούργιου υποκειμένου πρέπει να απαντηθούν και δύο βασικά ερωτήματα στο βαθμό που θέλουμε και μας ενδιαφέρει να μην «μιλάμε στον αέρα»
α. Σχετικά με την μορφή. Θεωρούμε ότι πρέπει να εξασφαλίζεται η πλήρης οργανωτική και πολιτική αυτονομία τόσο των σχημάτων όσο και των ήδη διαμορφωμένων συλλογικοτήτων που θα επιλέξουν να συμμετέχουν σε αυτό. Την ίδια στιγμή αναγκαία κρίνεται και η ύπαρξη κοινών διαδικασιών τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο.
β. Σχετικά με το περιεχόμενο, δηλαδή το πολιτικό πλαίσιο. Μετά από τόσους μήνες κινητοποιήσεων και κοινών διαδικασιών έχει ήδη διαμορφωθεί αυτό το πλαίσιο που μπορεί να αποτελεί την καλύτερη βάση για την δημιουργία ενός υποκειμένου που θα παρεμβαίνει στο εσωτερικό των συλλόγων με πραγματικούς όρους και όχι απλά με ορίζοντα τις εκλογές. Αυτό το πλαίσιο δεν είναι άλλο από την πλήρη εναντίωση στην διαδικασία της αναδιάρθρωσης όπως εκφράζεται μέσα από τους ήδη ψηφισμένους νόμους , τον νέο νόμο πλαίσιο, την αναθεώρηση του Α16Σ και τον τρόπο που αυτές οι κατευθύνσεις εξειδικεύονται στο εσωτερικό των σχολών.