Για την αναγκαιότητα μιας ευρύτερης μετωπικής συσπείρωσης
Πολλές φορές, ακόμη και μέσα στο χώρο της αριστεράς, παρατηρείται μια στατική και όχι δυναμική αντίληψη των πραγμάτων, είτε αυτά είναι κάποιοι παγιωμένοι σε μια ιστορική συγκυρία συσχετισμοί δυνάμεων, είτε συγκεκριμένα πολιτικά μορφώματα που λαμβάνουν μεταφυσικές διαστάσεις είτε ακόμα και εκλογικά αποτελέσματα. Αυτή η αντίληψη μας οδηγεί στο να δυσκολευόμαστε να δούμε τις μελλοντικές αλλαγές θετικά και να δυσκολευόμαστε να τις δεχτούμε και να τις συνηθίσουμε. Όμως, η ίδια η πραγματικότητα μας έχει αποδείξει ιστορικά ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αντίθετα, η ίδια η πορεία της ταξικής πάλης ήταν ο καθοριστικός παράγοντας συγκρότησης διαφορετικών πολιτικών υποκειμένων ή απόδοσης διαφορετικών ρόλων στα ίδια υποκείμενα σε κάθε ιστορική περίοδο.
Έτσι και στην σημερινή συγκυρία ζήσαμε όλοι μία σημαντική έκφανση της ταξικής πάλης, την έξαρση του φοιτητικού κινήματος το προηγούμενο καλοκαίρι και από το Γενάρη μέχρι σήμερα, ένα γεγονός που πυροδότησε πολλές εξελίξεις σε όλα τα πεδία, τόσο στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό όσο και στο δικό μας χώρο, δηλαδή στα πανεπιστήμια. Αυτό λοιπόν το στοιχείο μας φέρνει σε μια ιδιαίτερη στιγμή, καθώς το πρόταγμα για ένα νέο αριστερό μετωπικό σχήμα στις σχολές και η αναγκαιότητά του έρχεται και πάλι στο προσκήνιο.
Αυτό το αίτημα δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά καλλιεργήθηκε σε πρώτο βαθμό το προηγούμενο διάστημα και είχε τεθεί και στο παρελθόν, όπου όμως οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες και που ωρίμασαν με το τελευταίο φοιτητικό κίνημα. Και μιας και μιλάμε για το φοιτητικό κίνημα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι δεν αποτελεί ένα ήδη συγκροτημένο πολιτικό υποκείμενο, αλλά είναι μια διαδικασία που ευνοεί τη συγκρότηση των υποκειμένων, όπου μάλιστα τα συγκεκριμένα πολιτικά επίδικα πάνω στα οποία δομείται και μαζικοποιείται είναι και τα στοιχεία που τα καθορίζει. Έτσι και στη δική μας περίπτωση η μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την απορρύθμιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας ήταν το στοιχείο που συσπείρωσε ευρύτερες δυνάμεις της αριστεράς μέσα στις σχολές και γεφύρωσε σε ένα βαθμό το χάσμα που υπήρχε και είχε κληροδοτηθεί κυρίως από τις προηγούμενες γενιές, δείχνοντας ότι υπάρχουν δυνατότητες.
Κατ’ αρχήν, για τον απλό λόγο ότι θα καταφέρει να συσπειρώσει και να εντάξει σε μια κοινή πλεύση την πλειοψηφία των κομματιών που αγωνίζονται στις σχολές ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κόσμο που δεν είναι ενταγμένος σε κάποιο ιδεολογικό ρεύμα. Είναι πραγματικά σημαντικό, λοιπόν, μετά την έξαρση του φοιτητικού κινήματος το προηγούμενο διάστημα να υπάρξουν κάποιες πολιτικές και οργανωτικές αποκρυσταλλώσεις στην αριστερά, που να μας βοηθήσουν και στους μελλοντικούς αγώνες αναβαθμίζοντας την παρέμβαση και τη δράση μας. Και ένα νέο μετωπικό, πολυσυλλεκτικό σχήμα βοηθά σε αυτήν την κατεύθυνση.
Ειδικά σε μία περίοδο που πολλά κομμάτια της αριστεράς συγκλίνουν πολιτικά όσον αφορά τις κύριες αιχμές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και δε διαφέρουν ιδιαίτερα το ένα από το άλλο στα μάτια του μέσου φοιτητή, δε βοηθάει η στείρα εν πολλοίς οργανωτίστικη αντιπαράθεση μαζέματος ψήφων και πόλωσης του κόσμου. Αντίθετα μια ενοποιητική διαδικασία θα διευκολύνει την πολιτική και κινηματική ένταξη των φοιτητών στο μέλλον καθώς θα πάψει να υφίσταται ο κατακερματισμός στην αριστερά και το επίπεδο της μεταξύ τους αντιπαράθεσης θα μετατεθεί στο εσωτερικό της συσπείρωσης, στις ζυμώσεις που θα γίνονται εκεί και στην επιβεβαίωση του πολιτικού σχεδίου του καθενός στην πράξη, γεγονός ιδιαίτερα προωθητικό. Άλλωστε κάθε άποψη μπορεί να αποδειχτεί σωστή στο μέλλον έστω και αν είναι μειοψηφική προς το παρόν, οπότε η δοκιμασία τους είναι αυτή που αποδεικνύει την ορθότητά τους.
Επίσης, η διαδικασία αυτή μπορεί να επιδράσει θετικά και για τα ίδια τα μέλη του Δικτύου. Η πολιτική διαπάλη και η αντιπαράθεση θα βοηθήσουν στην περαιτέρω συνειδητοποίηση τους, στο ιδεολογικοπολιτικό βάθεμα, άρα και στην εντονότερη και ποιοτικότερη ενεργοποίησή τους. Είναι οι αντιθέσεις στο εσωτερικό ενός σχήματος που μας κρατάνε σε εγρήγορση και προωθούν την πολιτική μας σκέψη, ενώ η έλλειψη διαφωνίας οδηγεί σταδιακά στην πολιτική απονέκρωση και ιδεολογική ατροφία.
Ακόμη, ένα τέτοιο σχήμα θα διευκόλυνε την ενοποίηση των επιμέρους συγγενών πολιτικών σχεδίων, καθώς ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της αριστεράς στο παρελθόν ήταν η αδυναμία κινηματικής σύμπλευσης και πολιτικών συμμαχιών λόγω μικροπαραταξιακών συμφερόντων και προσπάθειας επιβολής του ενός έναντι του άλλου. Ένα νέο πολιτικό μόρφωμα θα είχε ως αποτέλεσμα η παρέμβασή μας να γίνεται πιο επιθετική και πιο αποτελεσματική, κάτι που το εξασφαλίζει η μαζικότητα στην υλοποίηση αποφάσεων και στην ενιαία και συντονισμένη δράση πλατύτερων μαζών.
Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι μια τέτοια διαδικασία θα πρέπει να γίνει υπό κάποιους όρους. Με λίγα λόγια η νέα συλλογικότητα θα πρέπει να έχει συγκεκριμένη πολιτική πλατφόρμα και να μην εξαντληθεί σε μια γενική προσπάθεια ενός αδιέξοδου ενωτικού εγχειρήματος. Και φυσικά ένα τέτοιο εγχείρημα θα πρέπει να γίνει με συγκεκριμένη διαδικασία και όχι βιαστικά έτσι ώστε να συμμετάσχει όσο το δυνατόν περισσότερο ανένταχτος κόσμος και να ξεπερνιούνται ψύχραιμα οι δυσκολίες που παρουσιάζονται. Ακόμα, πρέπει να διατηρήσουμε το κεκτημένο της αυτονομίας και των διαδικασιών των σχημάτων και των δημοκρατικών διαδικασιών δικτύωσης μεταξύ τους, κεκτημένο που πρέπει να αποτελεί χαρακτηριστικό και της νέας συλλογικότητας. Έχει επίσης σημασία το πολιτικό πλαίσιο συμφωνίας να μην είναι εξαντλητικά μίνιμουμ, κάτι το οποίο στο μέλλον μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικά λάθη ή ακόμα και να καταστήσει βραχύβιο ένα ενωτικό εγχείρημα. Ούτε όμως και μαξιμαλιστικό ώστε να αποκλείει χρήσιμες πολιτικές δυνάμεις, ή να εμποδίζει τη συνθετική λειτουργία εντός του μορφώματος.
Άλλωστε μια τέτοια κουλτούρα είναι που μεταδίδει το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, κουλτούρα η οποί πρέπει να την εμπεδώσουμε στο εσωτερικό μας και να την εξάγουμε, προσπαθώντας να την καταστήσουμε ηγεμονική μέσα στο κίνημα.
Άρα φαίνεται ότι μια διαδικασία συγκρότησης ενός ευρύτερου μετωπικού σχήματος μέσα στις σχολές μπορεί να δώσει νέα ώθηση στη φοιτητική αριστερά και να επιδράσει θετικά και στο Δ.Α.Ρ.Α.Σ. έτσι ώστε να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι ακόμα πιο χρήσιμοι για την υπεράσπιση και προώθηση των φοιτητικών συμφερόντων. Κάτι το οποίο κάνει την αριστερά αυτό που είναι. Και για τις όποιες δικαιολογημένες επιφυλάξεις, ο χρόνος θα δείξει αν θα τις δικαιώσει ή θα τις εξαφανίσει.