Υπάρχουν λόγοι για να συνεχίσουμε...
Υπάρχουν τρόποι να συνεχίσουμε...
Με την έναρξη της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς ο χώρος της εκπαίδευσης αποτέλεσε και αποτελεί πεδίο κινηματικών εξάρσεων. Οι διαρκείς δασκαλικές απεργίες και οι μαθητικές καταλήψεις έδωσαν για ακόμη μια φορά ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση της ΝΔ, αποδεικνύοντας πως η νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση βρίσκεται απέναντι από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Με το ξεκίνημα της αναθεωρητικής διαδικασίας του συντάγματος και την παράλληλη δικομματική συναίνεση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για την αναθεώρηση του άρθρου 16, ήταν η αιχμή των προϋποθέσεων για την αναζωπύρωση του φοιτιτικού κινήματος.
Απέναντι λοιπόν στην πολιτική που αμφισβητεί κεκτημένα δικαιώματα 30 χρόνων της φοιτητικής κοινότητας, το φοιτιτικό κίνημα ( μαζί με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ) ξαναδίνει τις δικές του αγωνιστικές απαντήσεις.
Όπως και την περίοδο του Μάη-Ιούνη η ενότητα γύρω από τα κοινά επίδικα αποτέλεσε κι αποτελεί τη βασική πολιτικό-οργανωτική ομπρέλα κάτω από την οποία στεγάζεται οποιαδήποτε κινηματική πρακτική των φοιτητών. Η ενότητα δεν είναι μόνο έργο των οργανωμένων συνιστωσών της φοιτητικής αριστεράς αλλά είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό της παρουσίας ανένταχτων αγωνιστών/στριών στις διαδικασίες του φοιτιτικού κινήματος. Όμως, παρά τη συντεταγμένη εκστρατεία δυσφήμησης την οποία δεχόμαστε από το σύνολο των ΜΜΕ, την ένταση της καταστολής από τους κρατικούς μηχανισμούς η οποία διαρκώς οξύνεται, την προκλητική αμετακίνητη στάση της κυβέρνησης και την αντιδραστική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, οι φοιτητές συνεχίζουν να βρίσκονται σε αγωνιστική-κινηματική εγρήγορση. Από τη μια οι δυνάμεις καταστολής, επιδιώκουν την τρομοκράτηση των φοιτητών αλλά και την απομαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος, με προληπτικές συλλήψεις και εκτεταμένη χρήση χημικών ακόμη και μέσα στο άσυλο, παραβιάζοντας το. Από την άλλη τα ΜΜΕ, κύριο μέσο πληροφόρησης-διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, παραπληροφορούν και συκοφαντούν τους αγώνες μας, με το να επικεντρώνονται σε μεμονωμένες πράξεις με σκοπό την αύξηση θεαματικότητας και την αποσιώπηση των αιτημάτων μας.
Παρόλα αυτά όμως οι μαζικές Γενικές Συνελεύσεις υπό το πρίσμα αγωνιστικών αποφάσεων, οι κατηλημένες σχολές σε όλη την Ελλάδα, πορείες με την συμμετοχή χιλιάδων φοιτητών είναι το στίγμα που συνεχίζει δίνει το φοιτιτικό κίνημα εδώ και 6 περίπου βδομάδες.
Όπως και πέρσι όπου τα σχέδια της κυβέρνησης, που ήταν να καταθέσει προς ψήφιση τον νέο νόμο πλαίσιο μέσα στο καλοκαίρι, έπεσαν στο κενό, έτσι και φέτος το φοιτιτικό κίνημα καταφέρνει να πετύχει συγκεκριμένες υλικές νίκες.
Η απόφαση του ΠΑΣΟΚ να μην μετάσχει στην συνταγματική αναθεώρηση συνιστά μία πρώτη νίκη για εμάς στο βαθμό που το 16 δεν παίρνει 180 ψήφους σε αυτή την βουλή, αλλά και γιατί οι αγώνες μας ήταν αυτοί που καθόρισαν το πεδίο, στο εσωτερικό του οποίου, οι πολιτικές δυνάμεις ήταν αναγκασμένες να τοποθετηθούν. Η συγκεκριμένη κατάσταση δεν προέκυψε ούτε από τακτικισμούς ούτε από σχέδια επί χάρτου πολιτικών ομάδων, αλλά από το ίδιο το κίνημα νεολαίας και της διαδικασίες του. Διαδικασίες στις οποίες το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καμία σχέση με την πυροδότηση τους. Σε καμία περίπτωση δεν ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν άλλαξε την θέση του για το 16 ή τον τρόπο σκέψης του πάνω στα ζητήματα εκπαίδευσης και για αυτό συνεχίζουμε να καταδικάζουμε τις πολιτικές του.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η ΠΑΣΠ που σε καμία περίπτωση δεν ανέπτυξε αγωνιστικές πρωτοβουλίες πέραν της στήριξης που σε κάποιες σχολές έδωσε στις καταλήψεις. Την ίδια στιγμή βέβαια η ΠΑΣΠ σε πολλές σχολές δε δίστασε να ταχθεί ευθέως κατά των καταλήψεων, μιλώντας μόνο για ανοιχτές σχολές, ταυτιζόμενη ουσιαστικά με την επιχειρηματολογία της ΔΑΠ. Μόνος λόγος αυτής της κίνησης είναι η φοβερή πίεση που δέχθηκε από τα πλατιά κομμάτια φοιτητικού κόσμου που επέλεξαν τη ριζοσπαστική κατεύθυνση του αγώνα. Σε καμία περίπτωση έπεισε ο δήθεν αντιπολιτευτικός της λόγος απέναντι στη ΔΑΠ. Η τελευταία παρότι όλα τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ως ο υπερασπιστής των φοιτητικών συμφερόντων και της ομαλότητας στα πανεπιστήμια, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι μόνος της στόχος είναι να αποτελέσει τον πολιτικό βραχίονα της κυβέρνησης μέσα στα πανεπιστήμια και το στήριγμα-μέσο επιβολής των πολιτικών της επιλογών στον χώρο της εκπαίδευσης. Την ίδια ώρα που επικαλείται το διάλογο και τη δημοκρατική λύση του «αδιεξόδου» δεν εμφανίζεται στις δημοκρατικές διαδικασίες των συλλογών και όταν το κάνει ηττάται κατά κράτος.
Όσον αφόρα την ΠΚΣ δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι το φοιτητικό και τα ευρύτερα κοινωνικά κινήματα μπορούν να πετύχουν νίκες σε συνθήκες σκληρής νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας. Αυτή ακριβώς η λογική δεν την αφήνει να αποτελέσει πραγματική συνιστώσα του κινήματος, θυμίζοντας τις διασπαστικές λογικές του καλοκαιριού (διαφορετικές πορείες, ξεχωριστά συντονιστικά ΑΕΙ-ΤΕΙ) και αυτή η αντίληψη την κάνει να υποστηρίζει ότι το πρόσκαιρο μπλοκάρισμα της αναθεώρησης του συντάγματος δεν μπορεί να αποτελέσει νίκη. Από την άλλη μεριά η ΕΑΑΚ ενώ αποτελεί σημαντικό οργανωτικά κομμάτι του φοιτιτικού κινήματος και ενώ πιστεύει στις δυνατότητες του κινήματος να πετυχαίνει νίκες, την ίδια στιγμή σε πολλές περιπτώσεις φέρει πολύ μεγάλο μέρος ευθύνης για την γραφειοκρατικοποίηση διαδικασιών(όπως τα πανελλαδικά και τοπικά συντονιστικά, συντονιστικές επιτροπές κατάληψης). Διότι πολλές φορές προτιμά οι αποφάσεις να λαμβάνονται όχι με διαφάνεια και διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας αλλά αποτέλεσμα παραγοντισμών και αδιαφανών διαπραγματεύσεων μεταξύ συνδικαλιστών. Παράλληλα θεωρούμε ότι τα σχήματα του ΔΙΚΤΥΟΥ, μπορούν και πρέπει να παίζουν καταλυτικό ρόλο στην μαζική και ενεργό συμμετοχή των ανένταχτων φοιτητών τις διαδικασίες του κινήματος και της αριστεράς.
Το γεγονός ότι σε αυτή τη χρονική συγκυρία, διασφαλίσαμε ότι η αναθεώρηση του άρθρου 16 δεν θα χρειάζεται απλή πλειοψηφικά στην επόμενη βουλή, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι σχετικοποιούμε την αντίσταση μας ή ότι σταματάμε τους αγώνες μας ενάντια στις νεοφιλελεύθερες εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις. Ο αγώνας μας για δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι ακόμα μακρύς. Η παιδεία ακόμα υποχρηματοδοτείται (χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο), ο νέος νόμος πλαίσιο ξαναβγήκε στο προσκήνιο με την κυβέρνηση να εκφράζει την βούληση ότι θέλει να τον περάσει άμεσα, αντιδραστικά νομοσχέδια όπως η αξιολόγηση, τα ΙΔΒΕ και ο ΔΟΑΤΑΠ έχουν ήδη ψηφιστεί, ενώ παράλληλα οι προσπάθειες δημιουργίας εκπαιδευτικών μηχανισμών πλήρως υποταγμένων στις ανάγκες της αγοράς είναι υπαρκτές και συνεχώς οξύνονται.
Υπάρχουν λόγοι για να συνεχίσουμε...
Υπάρχουν τρόποι να συνεχίσουμε...
Μα πάνω από όλα υπάρχουν...
Στιγμές σαν τώρα, που γράφουμε ιστορία!