Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα
(γιατί τη ζωή σου τη ζει το αφεντικό σου)
121 χρόνια από το 1886 η εργατική πρωτομαγιά μας θυμίζει τους αιματοβαμμένους αγώνες του κόσμου της εργασίας για τη μείωση των ωρών εργασίας και την επιβολή του οχταώρου. Από τότε η πρωτομαγιά καταγράφεται στη συλλογική μνήμη του εργατικού κινήματος σαν σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας.
Ειδικά φέτος η πρωτομαγιά έχει ξεχωριστή σημασία για τους αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας. Αυτό γιατί έρχεται μέσα στη μεγαλύτερη έκρηξη του φοιτητικού κινήματος στα τελευταία χρόνια. Μια έκρηξη της γενιάς που την προετοιμάζουν ότι θα ζει και θα δουλεύει με χειρότερους όρους από ότι οι γονείς της, τόσο στο ωράριο, όσο και στους μισθούς και στη μονιμότητα της απασχόλησης αλλά και σε κατοχυρωμένα συλλογικά δικαιώματα όπως η ασφάλιση. 10 μήνες τώρα οι φοιτητές αγωνίζονται με πρωτόγνωρη ένταση και διάρκεια απέναντι στην πολιτική του μπλοκ της εξουσίας σε παιδεία και εργασία. Απέναντι στην πολιτική που συναποφασίζουν και υλοποιούν οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι αγώνες των φοιτητών ήρθαν σαν μια ώριμη και συντονισμένη απάντηση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επίθεση που έρχεται να βαθύνει την εκμετάλλευση στην εργασία και να ευθυγραμμίσει πλήρως την εκπαίδευση στις ανάγκες της αγοράς, να υλοποιήσει δηλαδή μια αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση που δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από τις νέες εργασιακές σχέσεις, από το εργασιακό μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Βασικός στόχος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι να μαθαίνουμε αυτά που θέλει η αγορά, με τους όρους που θέλει η αγορά και να αποφοιτούμε χωρίς καμία συλλογική κατοχύρωση. Η αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση υλοποιείται με συγκεκριμένους νόμους και διατάξεις.
Α) Ο νόμος για το συμπλήρωμα διπλώματος και τις πιστωτικές μονάδες έρχεται ακριβώς να καταργήσει κάθε έννοια συλλογικής κατοχύρωσης. Αντικαθιστά τα ενιαία πτυχία με επιστημονική συνοχή που σημαίνουν συλλογική κατοχύρωση με έναν ατομικό φάκελο δεξιοτήτων, το Συμπλήρωμα Διπλώματος. Μέσω της διάσπασης των πτυχίων καταργούνται τα συλλογικά κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα και αντικαθίστανται από έναν ατομικό φάκελο δεξιοτήτων επιβάλλοντας ατομικές διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία και εδώ δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες για ποιος «διαπραγματεύεται» καλύτερα.
Β) Ο νέος νόμος πλαίσιο έρχεται ουσιαστικά να καταστείλει κάθε αντίσταση σε αυτήν την πραγματικότητα. Το κάνει καταργώντας δημοκρατικές ελευθερίες όπως το Άσυλο, εντατικοποιώντας τους ρυθμούς σπουδών και οξύνοντας τους ταξικούς φραγμούς. Βασικός στόχος να ενσταλάξει στο νέο εργατικό δυναμικό την αντίληψη «σκάσε και δούλευε» αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι οι έννοιες νεοφιλελευθερισμός και δημοκρατία είναι ασύμβατες.
Γ) Τα Ινστιτούτα Δια Βίου Εκπαίδευσης (ΙΔΒΕ) καλύπτουν την ανάγκη διαρκούς επανακατάρτισης των στενά ειδικευμένων πτυχιούχων, με δικά τους έξοδα φυσικά. Αυτός ο στενά ειδικευμένος εργαζόμενος είναι αναλώσιμος αφού καλύπτει μόνο εφήμερες ανάγκες της αγοράς και δεν διαθέτει επιστημονική συγκρότηση. Συνολικά όλη η αναδιάρθρωση μπορεί να περιγραφεί σαν μια διαδικασία μετακύλισης του κόστους ειδίκευσης από τον εργοδότη στον εργαζόμενο, μέσω των ΙΔΒΕ, ή συνολικά στην κοινωνία μέσω των αλλαγών των προγραμμάτων σπουδών και της εισαγωγής ειδικεύσεων και κατατμήσεων στις σχολές. Αυτά σε συνδυασμό με το νέο νόμο πλαίσιο και την Αξιολόγηση που επιβάλλουν την αναδιάρθρωση στο Πανεπιστήμιο έρχονται να μας μάθουν αυτά που θέλει η αγορά.
Στόχος λοιπόν είναι η παραγωγή ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου που θα ξέρει μόνο αυτά που θέλουν οι επιχειρήσεις, θα είναι πειθήνιος, αναλώσιμος, ευέλικτος και δεν θα διεκδικεί, δηλαδή ένα πραγματικό δώρο για την εργοδοσία. Και αν δεν μας αρέσουν οι όροι αυτοί του εργασιακού μεσαίωνα πάντα υπάρχει μια στρατιά ανέργων για να δείχνει ποια είναι η «εναλλακτική» λύση. Κύριο επιχείρημα μάλιστα των θιασωτών της αναδιάρθρωσης είναι ότι η ανεργία οφείλεται στην ανεπαρκή σύνδεση πανεπιστημίου-αγοράς. Ότι δηλαδή υπάρχουν θέσεις εργασίας αλλά δεν είμαστε επαρκείς για να τις καλύψουμε! Την ανεργία όμως την παράγει η πολιτική της απασχόλησης και η έλλειψη θέσεων εργασίας και όχι η εκπαίδευση. Αυτό που δεν υπάρχει είναι θέσεις εργασίας και όχι εργαζόμενοι ικανοί να τις καλύψουν.
Οι αγώνες των φοιτητών μας έμαθαν πώς να απαντάμε σε αυτές τις πολιτικές. Άνοιξαν ξανά το δρόμο των συλλογικών διεκδικήσεων. Το μαζικό και νικηφόρο φοιτητικό κίνημα μας έδειξε ότι όταν συσπειρωνόμαστε στα επίδικα της συγκυρίας και αγωνιζόμαστε ενωτικά μπορούμε να νικήσουμε. Οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν το κύτταρο της δράσης και οργάνωσης ενός ισχυρού και ενιαίου φοιτητικού κινήματος. Τη στιγμή που τα χρήματα των ταμείων λεηλατούνται, υπονομεύοντας ευθέως το δικαίωμα της ασφάλισης, που οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται και καταργούνται όλα τα συλλογικά δικαιώματα οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν ενιαία πέρα και έξω από λογικές διάσπασης και υπονόμευσης των συνδικάτων. Στην επίθεση του νεοφιλελευθερισμού η απάντηση είναι μαζικά, διεκδικητικά και αυτόνομα συνδικάτα. Η απάντηση σε αυτές τις πολιτικές είναι ενότητα και αγώνας. Αγώνας μαζί με τον κόσμο της δουλειάς. Αγώνας για ενδυνάμωση των συνδικάτων και πάλη για αλλαγή των συσχετισμών μέσα σε αυτά. Αγώνας για να διευρύνουμε τα δικαιώματα μας σε παιδεία και εργασία.