Ο μόνος δρόμος είναι ενότητα και πάλη…
Σίγουρα βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή για το φοιτητικό κίνημα και για τον αγώνα του πανεκπαιδευτικού μετώπου απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Τελικά η κυβέρνηση ψήφισε τον νέο νόμο-πλαίσιο αψηφώντας το μεγαλειώδες κίνημα φοιτητών και πανεπιστημιακών. Όμως πλέον οι φοιτητές έχουμε εμπειρίες αγώνων και εμπειρίες νικών, ξέρουμε πώς ό,τι ψηφίζεται στην βουλή μπορεί να καταργηθεί στην πράξη από τα μαζικά κινήματα. Επιπλέον οι φοιτητικοί σύλλογοι εσωτερικεύοντας τις εμπειρίες της μεγαλύτερης έκρηξης των φοιτητικών αγώνων πρέπει και μπορούν να συνεχίσουν στον δρόμο του αγώνα απέναντι στην επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στην εκπαίδευση.
Το πρώτο πράγμα που θεωρούμε ότι έχουμε μάθει από τόσους μήνες κινητοποιήσεων με ένταση και διάρκεια που ξάφνιασαν τους πάντες είναι να μην κάνουμε σχέδια επί χάρτου και να μην αντιγραφούμε μόνο πετυχημένες συνταγές του παρελθόντος.
Το παράδειγμα του 815 και ο «δρόμος του 79»
Το φοιτητικό κίνημα έχει την μνήμη της πάλης ενάντια στον νόμο 815 που οδήγησε στην απόσυρσή του. Αν θέλαμε απλά να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο θα έπρεπε να περιμένουμε έναν χρόνο μετά την ψήφιση του νόμου για να κάνουμε καταλήψεις και ως τότε να αφήναμε τον νόμο να εφαρμοστεί. Αυτό γιατί ο νόμος 815 ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 78 και η ουσιαστική αντίδραση με μαζικές καταλήψεις ξεκίνησε το χειμώνα του 79. Ευτυχώς δεν το κάναμε! Από το κίνημα για τον 815 εμπνεόμαστε από την αποτελεσματικότητα του που καθορίστηκε από την επιλογή της κατάλληλης δράσης στον κατάλληλο χρόνο. Η πραγματικά όμως σημαντική διαφοροποίηση ανάμεσα στο κίνημα του 79 και σήμερα εδράζεται στο ότι, σε αντίθεση με τον σημερινό νόμο, ο 815 έφερνε μια μεγάλη τομή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σήμερα ο νόμος-πλαίσιο έρχεται να ολοκληρώσει θεσμικά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, έρχεται σαν ένα από τα τελευταία κομμάτια μιας διαδικασίας για να νομιμοποιήσει πρακτικές που στον ένα ή τον άλλο βαθμό είναι ζωντανές και να τους δώσει μεγαλύτερη δυναμική.
Με αυτή την έννοια μια αντίληψη που οριοθετεί την ψήφιση του νόμου σαν το τέλος της ιστορίας δεν βοηθάει στην ανάπτυξη μιας συνολικής στρατηγικής απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε και δεν δίνει καμία προοπτική στο κίνημα. Το φοιτητικό κίνημα δεν αντιτίθεται μόνο στα τελευταία μέτρα αλλά σε συνολικές πολιτικές που υλοποιούνται και με άλλους ψηφισμένους νόμους όπως των ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, Αξιολόγησης. Έτσι πρέπει να γίνει σαφές ότι έχουμε να κάνουμε έναν αγώνα διαρκείας απέναντι στην συνολική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση που συνδέεται άμεσα με αυτήν στην εργασία. Ας μην ξεχνάμε ότι στην επόμενη βουλή θα δοθεί και η τελική μάχη για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Ο μόνος που ανάγκασε το ΠΑΣΟΚ σε αναδίπλωση στο συγκεκριμένο ζήτημα ήταν το φοιτητικό κίνημα και αυτό μόνο μπορεί να διασφαλίσει ότι δεν θα αναθεωρηθεί στην επόμενη βουλή. Αυτός ο αγώνας δεν ταυτίζεται με 2 μήνες καταλήψεων δεν χωρά στο χρονικό διάστημα από τα Χριστούγεννα μέχρι το Πάσχα.
Συνέχιση λοιπόν…
Από εδώ και πέρα οφείλουμε να διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού τις κινηματικές διαδικασίες στο εσωτερικό των σχολών. Κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει τα υλικά μας συμφέροντα πέρα από εμάς τους ίδιους. Οφείλουμε να διαμορφώσουμε τους όρους που θα καταστήσουν τον νόμο, που είναι ήδη απονομιμοποιημένος στην κοινωνία, νεκρό νόμο που δεν μένει παρά να αποσυρθεί. Να οξύνουμε πραγματικά την πάλη μας διερευνώντας τους όρους που θα μας δείξουν με τι μορφές αγώνα θα συνεχίσουμε. Κλιμάκωση του αγώνα σημαίνει υιοθέτηση εκείνων των μορφών πάλης που διασφαλίζουν τη συνέχεια του κινήματος, που κάνουν το ζήτημα της εκπαίδευσης να μένει στην επικαιρότητα, που δυναμώνουν το μπλοκ των κινητοποιήσεων, που επιλέγονται με κριτήριο αποτελεσματικότητας και όχι φετιχισμού.
Είναι σημαντικό να μην αφήσουμε κάποια σημάδια κόπωσης ή συνελεύσεων που χάθηκαν να δημιουργήσουν εικόνα κρίσης του κινήματος. Αντίθετα να διασφαλίσουμε με την τακτική μας την ισχυροποίηση του κινήματος.
Πρώτο μέλημα να διοργανώσουμε πραγματικά εξωστρεφείς δράσης των συλλόγων, μια πορεία προς την κοινωνία, να σπάσουμε το ιδεολόγημα της «μειοψηφίας με συντεχνιακά αιτήματα».
Προτείνουμε:
Α) Να γίνει συντονιστικό αυτή την εβδομάδα μετά την πορεία, κάτι που έχει να γίνει πάνω από ένα μήνα, σε όλες τις πόλεις που θα συμμετέχουν όλοι οι σύλλογοι που βρίσκονται σε αγωνιστική κατεύθυνση. Ένα συντονιστικό με πραγματικές προτάσεις συντονισμού που θα οδηγήσει σε εξωστρεφείς δράσεις.
Β) Να κάνουμε την επόμενη εβδομάδα μια μεγάλη διαδήλωση, μια πορεία προς την κοινωνία που θα προπαγανδιστεί με αφίσα από το συντονιστικό. Σκοπός να ανοίξει το ζήτημα της εκπαίδευσης και σε όλο τον κόσμο της δουλειάς άρα καλό θα ήταν η πορεία να είναι απογευματινή.
Γ) Σταθμός του κινήματος είναι η πορεία της Πρωτομαγιάς. Η συνάντηση και συμπόρευση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα είναι αναγκαία συνθήκη για να πετύχουμε νίκες. Την εβδομάδα πριν την Εργατική Πρωτομαγιά να προπαγανδίσουν οι σύλλογοι την πορεία.
Δ) Την Δευτέρα πριν την Πρωτομαγιά να προχωρήσουμε σε εξωστρεφείς δράσεις που θα συνδέουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με τις νέες εργασιακές σχέσεις αναδεικνύοντας τον κύριο στόχο που είναι η παραγωγή ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου.
Με την ψήφιση του νόμου η κυβέρνηση βάζει την τριτοβάθμια εκπαίδευση σε μια περίοδο μακράς όξυνσης. Το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε αγώνα διαρκείας όχι μόνο απέναντι στο νόμο πλαίσιο αλλά συνολικά στη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, στην διαδικασία της Μπολόνια και σε κάθε μέτρο που την υλοποιεί. Το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι κατάληψη ή όχι κατάληψη, είναι συνέχεια ή όχι. Απαντάμε ότι συνεχίζουμε τον αγώνα για να ηττηθεί συνολικά η αναδιαρθρωτική πολιτική στην εκπαίδευση.