ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ
Εάν μπορούσε κανείς να μεταφερθεί στον χρόνο με κάποιο τρόπο και γυρνούσε πίσω στον ταραγμένο Νοέμβρη του 1973 θα έβρισκε εκπληκτικές ομοιότητες με την σημερινή κατάσταση. Οι τρείς λέξεις που έγιναν σύνθημα στα χείλη των εξεγερμένων φοιτητών και φοιτητριών συνεχίζουν να εμπνέουν και τους αγώνες του σήμερα.
ΨΩΜΙ: Στην περίοδο του σκληρού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, το δικαίωμα στην εργασία, στην ασφάλιση και την αξιοπρεπή διαβίωση τίθεται υπό αμφισβήτηση. Οι νέοι του σήμερα, η γενιά των 600 ευρώ όπως εύστοχα ονομάστηκε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους, όντας τα θύματα των σαρωτικών αλλαγών στην εργασία. Χαμηλοί μισθοί, απλήρωτες υπερωρίες ,ανεξέλεγκτες απολύσεις ,μαύρη εργασία ,ευελιξία και υποχρέωση να αλλάζουμε συνέχεια δουλειά. Και για το μέλλον… αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, αύξηση των εισφορών . Οι αλλαγές αυτές που προωθούνται από τους κυρίαρχους εθνικούς και Ευρωπαϊκούς κύκλους εγκαινιάζουν μία εποχή αντίθετη με αυτή που ίσχυε αρκετά χρόνια και χαρακτηριζόταν από κατακτήσεις των εργαζομένων, εν αντιθέσει με σήμερα που δεν θα ήταν υπερβολή να μιλήσει κανείς για κατακτήσεις του κεφαλαίου. Όπως τότε έτσι και σήμερα η ανεργία είναι στα ύψη, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου τα βγάζει πέρα με δυσκολίες. Η πολιτική των δύο μεγάλων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση στηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις αλλαγές αυτές. Απέναντί τους είναι η Αριστερά που με την πυροδότηση των κοινωνικών αγώνων και των ριζοσπαστικών διεκδικήσεων θέτει αναχώματα στις πολιτικές αυτές.
Δυστυχώς το ψωμί μπορεί να αποτελεί μέρος του τραπεζιού μεγάλου αριθμού ανθρώπων στις «ανεπτυγμένες» χώρες όμως υπάρχουν και άνθρωποι στις χώρες του τρίτου κόσμου που για αυτούς το ψωμί είναι πολυτέλεια. Ο καπιταλισμός όπως πάντα χτυπά τους οικονομικά ασθενέστερους και δεν τους επιτρέπει να βγουν από την δυστυχία τους. Το αίσθημα αλληλεγγύης απέναντι στους ανθρώπους που υφίστανται την αδικία και την εκμετάλλευση ήταν και είναι από τα συστατικά στοιχεία της πρακτικής και της ιδεολογίας της Αριστεράς.
ΠΑΙΔΕΙΑ: Τότε με την παιδεία των εθνικοφρόνων, σήμερα με την παιδεία της απόσυρσης του βιβλίου της 6ης Δημοτικού. Τότε τα πανεπιστήμια ήταν δέσμια των αντιλήψεων της χούντας, σήμερα της δικτατορίας της αγοράς. Τότε το αίτημα ήταν ελεύθερες φοιτητικές εκλογές, σήμερα ο συνδικαλισμός απαξιώνεται από τις δύο μεγαλύτερες φοιτητικές παρατάξεις. Το αίτημα για παιδεία είναι ένα από τα διαχρονικότερα και ριζοσπαστικότερα αιτήματα. Η κυβέρνηση, με την συναίνεση του ΠΑΣΟΚ και πάνω στις κυρίαρχες κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιχειρεί να μετατρέψει την γνώση σε εμπόρευμα και να παραδώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση στις ορέξεις του κεφαλαίου. Οι αλλαγές που επιχειρούνται (αξιολόγηση, Ι.Δ.Β.Ε., πιστωτικές μονάδες, ΔΟΑΤΑΠ, νόμος-πλαίσιο, αναθεώρηση του άρθρου 16, νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα, αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των ΚΕΣ) έχουν ως κύριο στόχο την μετατροπή του πανεπιστημίου σε κέντρο κατάρτισης και των αποφοίτων του σε αυριανούς εργαζόμενους εύκολα εκμεταλλεύσιμους από την εργοδοσία, επανακαταρτίσιμους, και απορροφήσιμους στην αγορά εργασίας. Η έρευνα πλέον θα ελέγχεται από τις επιχειρήσεις οι οποίες θα ορίζουν και το τι μαθαίνουμε και το πώς το μαθαίνουμε.
Το ίδιο συμβαίνει και στα σχολεία όπου η ιδιωτική εκπαίδευση έχει αντικαταστήσει την δημόσια και δωρεάν, ενώ τα παιδιά μπαίνουν από μικρά στην λογική του ανταγωνισμού με τον διπλανό τους, βλέποντάς τον ως τον εν δυνάμει εχθρό τους. Το περιεχόμενο της γνώσης κινείται στα πλαίσια της κυρίαρχης ιδεολογίας και δεν επιτρέπει στον μαθητή να σκεφτεί, να αμφισβητήσει.
Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα παράγει ολοκληρωμένες προσωπικότητες με βαθιές γνώσεις πάνω στο γνωστικό τους αντικείμενο, στο επίκεντρο του οποίου είναι η ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας. Το φοιτητικό κίνημα του Πολυτεχνείου όπως και αυτό της γενιάς μας πυροδοτήθηκε και συνεχίστηκε από τις αποτυχημένες πολιτικές στο χώρο της παιδείας , τα προβλήματα της οποίας δεν έχουν ουσιαστικά λυθεί ποτέ.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Τα βασανιστήρια της χούντας, το μετεμφυλιακό παρακράτος, οι διώξεις Αριστερών αγωνιστών και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων μπορεί να έχουν περάσει στο παρελθόν, την θέση τους όμως παίρνουν άλλα. Κάμερες παντού, αστυνομοκρατία, προληπτικές συλλήψεις, διώξεις για τις πολιτικές πεποιθήσεις (περιπτώσεις φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Θράκης που διώκεται για την συνδικαλιστική του δράση), τρομονόμοι, βασανιστήρια μεταναστών, αστυνομική βία, καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλα πολλά συνθέτουν το οργουελικό σκηνικό της καθημερινότητάς μας. Είναι δύσκολο για το σύστημα να αποδεχτεί ότι υπάρχουν αντιλήψεις διαφορετικές από τις κυρίαρχες ,ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται και έτσι προσπαθεί να τους εξοντώσει με κάθε τρόπο.
Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση δεν μπορεί παρά να συνδέεται με τον αγώνα για εμβάθυνση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Σε μια κοινωνία όπου το να λες την άποψή σου είναι κολάσιμο ,όπου τα Μ.Μ.Ε. ελέγχονται πλήρως από τα ιδιωτικά συμφέροντα, οι δημοκρατικές ελευθερίες δεν μπορεί παρά να είναι στην καθημερινή ατζέντα δράσης της Αριστεράς. Θέλουμε ένα κόσμο απαλλαγμένο από προκαταλήψεις, ένα κόσμο που να αποτελείται από ελεύθερους ανθρώπους ελεύθερα σκεπτόμενους.
Το Πολυτεχνείο είναι επίκαιρο 34 χρόνια μετά για τον απλούστατο λόγω ότι όλα όσα ζητούσαν οι φοιτητές και ο λαός δεν έγιναν ποτέ. Κάποιοι μάλιστα που αγωνίστηκαν για αυτά δεν έμειναν μέχρι το τέλος. Οι υπόλοιποι όμως που έμειναν μπορούν να συνεχίσουν να εμπνέονται από τα οράματα για κοινωνική απελευθέρωση, για ισότητα, δικαιοσύνη, παιδεία και ελευθερία. Το Πολυτεχνείο δεν χρειάζεται να το θυμόμαστε σαν τα περασμένα μεγαλεία αλλά σαν τον οδηγό για τους αγώνες του σήμερα.
Όλοι και όλες στη Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 8/11, 12 αμφιθέατρο
Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα!
ΑΝ.Α.ΔΡΑΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ